Werkgevers VS kunnen straks genetische info aan werknemers vragen

De V.S. noemt men vaak het land van de onbegrensde mogelijkheden. Dat geldt binnenkort ook voor werkgevers daar, want in het Huis van Afgevaardigden(HvA) is  het wetsvoorstel H.R.1313 inmiddels op 8 maart 2017 een voorbereidende commissie, the House Committee on Education and and the Workforce, gepasseerd. Met dit wetsvoorstel wil men het mogelijk maken dat werkgevers informatie bij werknemers mogen opvragen een gemanifesteerde ziekte of afwijking bij deze of een familielid, inclusief genetische informatie. Het, verplicht, aanleveren van DNA-onderzoek wordt door dit wetsontwerp niet als onwettig betiteld. Het is onvoorstelbaar dat een de Republikeinse meerderheid in genoemde commissie dit wil toestaan. Alle 25 Republikeinen in die commissie stemden voor, de 17 democraten tegen. In Nederlandse ogen is het al een ernstige fout van de werkgever als die rechtstreeks informatie over ziekten of afwijkingen van een werknemer vraagt. Het doen opvragen van en aansturen op genetische testen lijkt volkomen onbestaanbaar. In de V.S. is het huidige voorstel dan ook controversieel.  Mensenrechten-, privacy-, maar ook patiëntenverenigingen in de V.S laten inmiddels  luid hun stem horen. Even zoeken met Google met de zoekterm “H.R.1313” levert veel hits op over die weerstand.  Het is echter maar de vraag of het mogelijk is om dit heilloze wetsontwerp tegen te houden met de huidige Republikeinse meerderheid in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat.

Hoe werkt het?

In de V.S. bieden werkgevers vaak gezondheids(wellness)programma’s aan hun personeel aan. In naam is het vrijwillig. Deelnemers kunnen echter tot rond de dertig procent korting krijgen op hun zorgverzekering. In de H.R.1313-wet mag dat percentage oplopen tot vijftig. Het niet deelnemen heeft dus grote financiële consequenties, dus de vrijwilligheid is nogal dubieus. Bij deelname aan zo’n gezondheids(wellness)programma beschouwt met het als vrij normaal dat de deelnemer een “health risk assessment “ondergaat. Daaronder valt ook het verstrekken van informatie over doorgemaakte ziekten en gebreken, ook van afwijkingen bij familieleden.  Niet deelnemen aan voornoemde programma’s zorgt ervoor dat die gezondheids- en genetische informatie niet aangeleverd hoeft te worden, maar wel tegen een hoge prijs.

Hoe staat het er?

De tekst die in het wetsontwerp H.R.1313 over het opvragen van genetische informatie luidt als volgt:

“ b) Collection of information.—Notwithstanding any other provision of law, the collection of information about the manifested disease or disorder of a family member shall not be considered an unlawful acquisition of genetic information with respect to another family member as part of a workplace wellness program described in paragraph (1) or (2) offered by an employer (or in conjunction with an employer-sponsored health plan described in section 2705(j) of the Public Health Service Act (42 U.S.C. 300gg–4(j))) and shall not violate title I or title II of the Genetic Information Nondiscrimination Act of 2008 (Public Law 110–233). For purposes of the preceding sentence, the term “family member” has the meaning given such term in section 201 of the Genetic Information Nondiscrimination Act (Public Law 110–233).”

Obamacare

Het ingediende wetsontwerp kan niet los gezien worden van Republikeinse pogingen onder president Trump om de Obama-care af te schaffen. Door veel meer korting toe te staan op zorgverzekeringen bij deelname aan gezondheids(wellness)programma’s kunnen republikeinen stellen dat werkenden de mogelijkheid hebben van een betaalbare zorgverzekering binnen een vrije markt. Dat de werknemers daarvoor betaalt met zijn meest private informatie, inclusief genetische informatie van hemzelf en familieleden beschouwt men blijkbaar in Republikeinse kring als vrij normaal. Het is echter een flagrante aantasting van de privacy van de werknemers.

Waarom erover geschreven?

Het lijkt sommigen misschien triviaal dat ik over een dergelijke wetsontwerp in de V.S spreek, maar in Nederland is het idee van een vrije zorgmarkt nog steeds niet losgelaten. Hier zijn het niet de werkgevers maar de zorgverzekeringen die voor aanvullende verzekeringen vragenlijsten naar verzekerden sturen over medische diagnoses. In de V.S. hebben we  gezien hoe een regering plotseling zeer heftig kan veranderen van signatuur. In Nederland is dat in principe ook niet uitgesloten. Iets wat elders in regeringskringen normaal gevonden wordt, is niet iets wat hier ook verdient ingevoerd te worden. In de V.S is men een brug te ver gegaan.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

W.J. Jongejan