Cynische keuze Google bij overname onnauwkeurige health-apps voor de massa

Recent verschenen een aantal berichten in de buitenlandse ( A en B), maar ook vaderlandse pers(C) dat Google SenosisHealth overgenomen had. Niet bekend is wat Google ervoor betaalde. Het is een Amerikaanse startup, waarin een drietal apps zijn ondergebracht, die diagnostische testen zouden doen. SenosisHealth is een bedrijf dat opgezet is door Shwetak Patel, hoogleraar in Computer Science and Engineering en Electrical Engineering aan de University of Washington in Seattle. Het is iemand met technisch inzicht die wat hij met zijn team bedenkt goed weet te vermarkten. Het gros van de bedachte uitvindingen zijn ondergebracht in UbiComp, de onderneming van het researchlaboratorium van Patel. Drie toepassingen, BiliCam, HemaApp en Spirocall waren ondergebracht in de startup SenosisHealth die Google dus overnam. Het zijn een drietal diagnostische testen die een smartphone gebruiken. Ze beogen respectievelijk bij de mens te meten: het bilirubinegehalte bij pasgeborenen, het haemoglobinegehalte en de longfunctie. De manier waarop deze apps werken is zodanig dat ze nimmer uitslagen geven met een zelfde nauwkeurigheid van een laboratorium. Dat blijkt ook uit de documenatie over de apps die voorhanden is. Het zijn op zijn hoogst zeer beperkte screeningsmethoden. De overname door Google wekt de indruk dat dit bedrijf inzet op inkomsten uit de toepassing van deze apps door de massa.

BiliCam
De app genaamd BiliCam werkt met behulp van de camera van een smartphone. Men dient een foto van de huid van de pasgeborene te maken met een kleurenreferentiekaart erbij. Door analyse van de huidskleur op de foto met een algoritme wordt dan het bilirubinegehalte vastgesteld. De correlatie met de gouden standaard, de in bloed gemeten waarde, is 0,85. Dat lijkt heel aardig maar voor het blindelings kunnen varen op de test is een  correlatie  van 1 nodig. De systematiek laat teveel fout-negatieve en fout-positieve uitslagen toe om betrouwbaar bij een te hoge waarde te kunnen beslissen tot therapie met blauwe lamp, dan wel wisseltransfusie. Dat om het bilirubinehehalte te doen dalen om geen hersenschade bij de pasgeborene te krijgen. Op zijn hoogst is de app een imperfecte screeningstool, maar dat is het Eyeball Mark One System, oftewel het blote oog ook.

Grotere bezwaren
De app is tot nu toe alleen uitgetest met de iPhone 4S. Niet elke smartphone heeft camera’s van dezelfde fabriek met dezelfde karakteristieken. Daarnaast realiseren de bedenkers zich ook dat op de wereld veel mensen rondlopen met een verschillende huidskleur waarvoor correctie nodig is. Ook de kleurenreferentiekaart is een probleem. Door blootstelling aan licht vervagen de kleuren. In het onderzoek naar de werking van de app werden de kleurenreferentiekaarten op dezelfde printer met dezelfde inktpatroon gemaakt. Bij wereldwijde verkoop van de app zal dat nooit het geval zijn.

HemaApp
Deze app maakt ook gebruik van de camera en het zoeklichtje van de smartphone. Door die tegen de vingertop te houden kan door absorptie van het licht een idee gekregen worden van het haemoglobine-gehalte. Daarbij bleek er een correlatie te zijn van 69 % met de labwaarde in bloed. Bij gebruik van een gloeilamp werd dat 74 %. Met een setje van speciale LED-lampjes op de smartphone nam dat toe tot 82% maar dat is nog steeds veel te weinig om qua betrouwbaarheid in de buurt te komen van een standaard labbepaling. Ook hier is er sprake van een onvolmaakte tool die op zij hoogst als screeningsinstrument beperkte waarde heeft.

SpiroCall
Met deze app wordt gebruik gemaakt van de microfoon van een smartphone. De gebruiker dient te diep te in te ademen en zo krachtig en lang mogelijk uit te ademen. De opname die de gebruiker zo maakt moet naar de server van de makers van de app gestuurd worden waar een algoritme er een soort flow-curve van maakt. Het behoeft geen betoog dat deze methodiek niet die nauwkeurigheid heeft als de gouden standaard, te weten de bepaling met een echte flow-meter. Al was het alleen maar dat elke gebruiker de smartphone niet even ver van de mond houdt en niet elke smartphone dezelfde hardware aan boord heeft om het geluid op te nemen. De makers weten dat ook. Ze krikken de betrouwbaarheid op door de patiënt gebruik te laten maken van een 3-D-geprint fluitje. Ook dit is dus weer een beperkte screeningstool met boven de noodzaak van dataverzending naar een centrale computer. Bij veldtesten in India en Bangladesh ontdekte men dat het bezit van smartphones niet dik gezaaid was, wat de inzet beperkte.

Verkoop
Het heeft er alle schijn van dat Google deze apps opkocht om zich een grotere plaats te verwerven op de markt van de zogenaamde Health-apps. Bij het op de markt brengen van dit soort apps die op een indirecte wijze bepalingen doen waar nogal wat van af kan hangen, koopt het publiek iets dat een betrouwbaarheid suggereert die er niet. De enige die er dan wijzer van werden zijn de verkoper van de apps en Google. De recente aankoop van Google moet dan ook met enig cynisme bezien worden. Het is trouwens ook mogelijk gezien het bovenstaande dat Google in al haar gretigheid met deze aankoop een kat in de spreekwoordelijke zak kocht.
Als u overigens nu nog de website www.SenosisHealth.com wilt bezoeken? Die is nu uit de lucht.

W.J.Jongejan